DUYGULARIM

Bir cümle var, bir kitapta geçmiş. Hatta Rick and Morty'nin bir bölümünde de yer almış. :)

Der ki: 

“Her şey yoluna girmeden önce en kötüsü olmak zorundadır.”.  

Herkesin diline pelesenk olmuş, birçok sosyal medya içeriğinin ana teması ve başlığı haline gelmiş bu cümleye mutlaka bir yerde denk gelmişsinizdir. Bana aylar önce deseniz ki "daha iyisi için en kötüsünün olması gerekir". Ben de içimden derdim ki beni bu zırvalıklarla meşgul etmeyin. Geçen zaman, dipten yukarı doğru sıçrayışım derken şimdi ikna olmaya başlıyorum sanırım. Bunları yazarken benzer bir alıntı aklıma geldi. Elizabeth Gilbert Ye, dua et, sev kitabında diyor ki:

"Yıkım bir hediyedir. Yıkım dönüşüme ve değişime giden yoldur."  

Değişmem, dönüşmem ve farkına varmam için bu yıkımı yaşamam gerekliydi belki de. 

Zaman geçti, dinlendim, uyudum hatta çok uyudum. Ağladım, ağladım ve bazen çıldırdım. Sık sık sorguladım ve dedim ki ben bu noktaya nasıl geldim. Fark ediyorum, kendimde kaybettiklerime bakıyorum.  

Sonra aylar öncesine gidiyorum ve uzun uzun düşünüyorum... 

Müzik dinlemeyi bırakmıştım, dans etmeyi bırakmıştım, mutlu olmayı bırakmıştım. Bazen çok güldüğümü düşünüp gülmeyi bırakmıştım. Kendi yarattığım hapishanemde mutlu olduğumu sanmıştım. 

Sonra bir dizi sorular...

Bunları yaşamam gerekiyor muydu? Yoksa başka bir yolu var mıydı? 

Peki ya başka yolu olsaydı bu kadar güçlü olur muydum? Peki ya şu an güçlü olduğuma kendimi inandırmaya çalışıyorsam ve aslında güçlü falan değilsem. 

Bu çok kötü olmaz mıydı?

Olurdu. 

Ama kendimi aksini iddia etmeye zorluyorum.  Eğer zorlamazsam dibe çakılacağımı biliyorum. 

Çabalıyorum.